BOKS

Willie Pep, właśc. Guglielmo Papaleo ur. 19 września 1922 r. w Middletown st. Connecticut, zm. 23 listopada 2006 r.Willie PepMistrz Świata w wadze piórkowej w latach 1942-1948 oraz 1949-1950. Zaliczany do największych pięściarzy XX w. , przez większość uznawany za najlepszego boksera kategorii piórkowej w historii. W swojej 26-letniej karierze stoczył 2017 rund . Walczył z finezją, w ringu słyną z szybkości i sprytu.

Przydomek ringowy: Will o’ the Wisp

Bilans: 241 walk, wygranych 229( 65 KO), porażek 11(6 KO), remisów 1

Warunki fizyczne: wzrost – 165 cm, zasięg ramion – 173 cm, waga: 56 – 63 kg,

Trenerzy: Bill Gore

Wykaz walk

Początek kariery

Willie Pep rozpoczął karierę zawodowego boksera 10 lipca 1940 roku pokonując Jamesa McGovena. Podobnie jak wielu pięściarzy w pierwszej połowie XX w. na początku kariery walczył w Nowej Anglii, wygrywając pierwszych 25 walk.  Pierwszym znaczącym pojedynkiem była walka numer 26, w której zmierzył w stanie Michigan z Eddiem Floresem, pokonując go już w pierwszej rundzie.

Po kilku następnych walkach wyjechał na zachód, i w debiucie w Los Angeles pokonał Billy’ego Spencera. Po 41 wygranych pojedynkach przyszedł czas na solidnego rywala w postaci Joeya Archibalda, wygrany miał dostać miano pretendenta do walki o tytuł. Willie pokonał swego groźnego przeciwnika na punkty, po 10 rundach. Za nim doszło do walki o mistrzostwo, Willie Pep jeszcze tego samego roku pokonał kolejnych 10 rywali, m.in. Archibalda w rewanżowym pojedynku.

Zdobycie mistrzostwa

20 listopada 1942 roku, Willie Pep się zmierzył się z Chalkym Wrightem, Mistrzem Świata w wadze piórkowej. Po 15 rundach walki, to Pep wyszedł z ringu z tytułem mistrzowskim, wygrywając z Wrightem na punkty. Do końca roku stoczył jeszcze dwie walki, w obydwu wygrywając przed czasem. W 1943 r. kontynuował passę zwycięstw, pokonując m.in Alliego Stolza.

Pierwsza porażka

Niesamowity bilans Pepa, wygranych walk bez porażki trwał do marca 1943 r., kiedy to w 7 walce tego roku, zmierzył się z Sammym Angottem – byłym mistrzem w wadze lekkiej. Pep doznał swojej pierwszej porażki w karierze, w zakontraktowanej na 10 rund walce, przegrał na punkty. Jednak rekord 62 walk bez porażki jest jednym z najlepszych w historii. Mimo niepowodzenia Pep, nie stracił tytułu, gdyż pojedynek ten odbył się na zasadach „no title”. Porażka nie załamała Pepa, bo do kolejnej walki staną już 10 dni później! Po zwycięstwie i 15 dniowym odpoczynku zmierzył się z Salem Bartolo. Walka nie była łatwa bo Willie Pep był liczony, lecz jego przeciwnik również, i ostatecznie niejednogłośnie na punkty wygrał Pep. Tego samego rywala pokonał dwa miesiące później, tym razem broniąc mistrzostwa.

Lata świetności

Rok 1944 był dla Pepa niezwykle udany, wygrał wszystkie z 16 stoczonych pojedynków. W śród pokonanych przeciwników znaleźli się mistrzowie wagi koguciej Willie Joyce i Manuel Ortiz, oraz dwukrotnie Jackie Lemus, z którym drugą walkę stoczył w Kanadzie. Tego roku również, w obronie tytułu ponownie pokonał Chalky’ego Wrighta. W 1945 r. Willie stoczył 8 walk, zwyciężył m.in. byłego mistrza Phila Terranova(w obronie pasa), i zremisował z Jimmym McAllisterem . Kolejne dwa lata to dalsza dominacja i absolutne panowanie Williego Pepa w wadze piórkowej. Stoczył w przeciągu tego czasu 28 walk i wszystkie wygrał, potwierdzając swoją wielką klasę. W śród pokonanych znaleźli się ponownie Sal Bartolo i Chalky Wright oraz m.in. Jock Leslie i Humberto Sierra. Jednak w 1947 r. Pep został poważnie ranny w katastrofie samolotu, dochodził do siebie przez kilka miesięcy, i niemal nie możliwe było to,że Willie Pep po czymś takim będzie prezentował taką formę jak z przed wypadku. Te obawy potwierdziły się w pierwszym starciu po katastrofie, w którym zmierzył się z Victorem Floresem. Pep co prawda wygrał na punkty, ale wyraźnie męczył się z rywalem, z którym powinien sobie łatwo dać radę. Ale Willie po raz kolejny pokazał swój geniusz i wole walki. Po mało efektownym zwycięstwie w kolejnym miesiącu stoczył bagatela 5 wygranych walk, z czego dwie wygrał przed czasem. w sierpniu 1947 r. staną do kolejnej obrony tytułu mistrzowskiego. Pretendentem był Jock Leslie. Pep od początku miał przewagę, i zakończył walkę nokautem w 12 rundzie.

Willie Pep nawet po wypadku nie zwolnił tempa stając miedzy linami równie często, co dziś byłoby zapewne uznane za dowód szaleństwa. Mimo, że Pep już nie był tym samym pięściarzem to jednak wygrywał kolejne walki. Byłoby zapewne tak przez kolejne lata, gdyby tego czasu nie pojawił się inny, równie wybitny pięściarz – mowa tu o czarnoskórym Sandym Sadllerze.

Ezzard Charles, Cincinnati Flash, Cincinnati Cobra (ur. 7 lipca 1921 w Lawrenceville, zm. 27 maja 1975 w Chicago) – amerykański zawodowy pięściarz, mistrz świata wagi ciężkiej (1949 - 1951). Wiązany jest nie z miejscem urodzenia, a Cincinnati, gdzie ukończył Woodward High School i rozpoczynał karierę sportową. Służba w armii amerykańskiej w czasie II wojny światowej przerwała występy na zawodowym ringu. Jest uznawany przez ekspertów[jakich?] za jednego z najwybitniejszych pięściarzy wszech czasów kategorii półciężkiej, choć nigdy nie zdobył w tej wadze tytułu mistrza świata.

Tragiczny w skutkach pojedynek z Samem Baroudi, który zmarł w wyniku doznanych obrażeń, postawił pod znakiem zapytania sens jego uczestnictwa w walkach. Po przejściu do wyższej wagi rozpoczął drogę do mistrzowskiego tytułu, który zdobył w kategorii ciężkiej 22 czerwca 1949 w piętnastorundowej walce z Jerseyem Joe Walcottem. Dziewięciokrotnie bronił mistrzowskiego pasa, by na koniec ulec i Jerseyowi Joe Walcottowi. Do klasycznych zalicza się jego dwa pojedynki z Rocky Marciano, w których bezskutecznie próbował odzyskać tytuł.

Pod koniec życia schorowany borykał się z kłopotami finansowymi. Zmarł na chorobę neuronu ruchowego (łac. sclerosis lateralis amyotrophica). Stoczył na zawodowym ringu 122 walki, z czego wygrał 96 (w tym 58 przed czasem przez KO), przegrał 25, a jedna zakończyła się remisem (według innych zestawień odpowiednio: wygrał 92 (KO 51), przegrał 25 (KO 7) i jedną zremisował[1]).

W 1990 roku został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu (ang. The International Boxing Hall of Fame). W rankingach wszech czasów klasyfikowany jest na czołowych pozycjach, wyprzedzając takich pięściarzy jak Joe Louis, Sugar Ray Leonard, Óscar de la Hoya, Mike Tyson, Larry Holmes i Evander Holyfield[2][3]. W klasyfikacji BoxRec znajduje się na 10 miejscu[4]. Pamięć jego uczczono, nadając jego imię ulicy w Cincinnati, przy której mieszkał[5].

Rocky Graziano (właściwie Thomas Rocco Barbella; ur. 1 stycznia 1919 w Nowym Jorku, zm. 22 maja 1990 tamże) – amerykański bokser, zawodowy mistrz świata w wadze średniej (1947-1948).

Rocky Graziano był synem pochodzącego z Brooklynu zawodowego boksera, który przekazał mu zamiłowanie do pięściarstwa. W wieku ośmiu lat zamieszkał z dziadkami w Second Avenue w pobliżu Houston. Tam poznał Sama Villę, znanego jako Houdini, który zapoznał go z grą w palanta, piłką nożną i ręczną, razem też weszli w konflikt z prawem. Za kradzieże trafił do więzienia i otrzymał nadzór kuratora dziecięcego. W 1939 roku za kradzież trafił na trzy miesiące do więzienia w Coxsackie, gdzie poznał swojego przyjaciela Jake’a LaMottę, a następnie do zakładu poprawczego w Nowym Jorku na pięć miesięcy. Do boksu amatorskiego dostał się dzięki Eddiemu Coco. W 1939 roku wystartował w turnieju amatorskim pod pseudonimem Joe Giuliani. Po czterech walkach wystąpił w finale New York Metropolitan Amateur Athletic Union Boxing. Zdobył złoty medal.

Po przejściu na zawodowstwo stoczył 83 walki, z czego wygrał 67, w tym 52 przez nokaut. Stoczył trzy walki o mistrzostwo świata w wadze średniej z amerykańskim bokserem polskiego pochodzenia Tonym Zale'em (Antoni Florian Załęski). Pierwsza walka odbyła się 27 września 1946 roku i po kilku liczeniach z obu stron zakończyła się zwycięstwem broniącego tytułu Zale'a. 16 lipca 1947 roku doszło do rewanżu. Tym razem zwyciężył Rocky Graziano, nokautując przeciwnika i zdobywając tym samym mistrzostwo świata. Trzecia i ostatnia walka odbyła się 9 czerwca 1948 roku. Graziano został znokautowany i stracił tytuł[1].

Na podstawie pamiętników boksera nakręcono film Między linami ringu (1956) z Paulem Newmanem w roli Rocky’ego Graziano oraz Steve’em McQueenem i Robertem Loggią. Film otrzymał trzy Oscary, w tym za zdjęcia i scenografię. Graziano był żonaty z Normą Levine[2].

W 1991 roku został wprowadzony do Międzynarodowej Galerii Sław Boksu

Manny Pacquiao, właśc. Emmanuel Dapidran Pacquiao (ur. 17 grudnia 1978 w Kibawe) – filipiński bokser, były mistrz świata organizacji WBC w wadze muszej, IBF w wadze junior piórkowej, WBC w wadze junior lekkiej, WBC w wadze lekkiej, WBO w wadze półśredniej oraz WBC w wadze lekkośredniej. Pacquiao rozpoczął swoją karierę w 1995. Pierwszą walkę stoczył w kategorii junior muszej, później zmieniał kategorie wagowe na wyższe. Pierwszej porażki doznał już w swojej 12 walce - w lutym 1996 został znokautowany przez swojego rodaka Rustico Torrecampo. Po tej walce Pacquiao ostatecznie zaczął walczyć w wadze muszej. Po stoczeniu kilkunastu zwycięskich pojedynków, 4 grudnia 1998 zmierzył się z Chatchai Sasakulem w walce o tytuł mistrza świata WBC. Pacquiao znokautował Taja w ósmej rundzie i zdobył pas mistrzowski[1]. Tytuł stracił już w swojej drugiej obronie, 17 września 1999, w pojedynku z Medgoenem Singsuratem. Pacquiao został znokautowany w trzeciej rundzie ciosem na korpus, lecz tytuł stracił jeszcze przed pojedynkiem, ponieważ nie zdołał zmieścić się w limicie wagowym W następnym roku jeszcze raz obronił swój pas mistrzowski, pokonując w trzeciej rundzie przez techniczny nokaut Emmanuela Lucero[6], a następnie znów zmienił kategorię na wyższą - piórkową, aby móc zmierzyć się z Marco Antonio Barrerą. Do pojedynku doszło 15 listopada 2003. Pacquiao wygrał go przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie, kiedy to trener Meksykanina wszedł na ring przerywając walkę. Pacquiao już w pierwszej rundzie leżał na deskach, z kolei Barrera był liczony w rundzie trzeciej i jedenastej, sędzia w dziewiątej rundzie odebrał mu też jeden punkt za uderzenie po przerwie[7].

8 maja 2004 zmierzył się z mistrzem świata WBA i IBF, Juanem Manuelem Márquezem. Pojedynek zakończył się remisem, mimo iż Márquez w pierwszej rundzie trzykrotnie leżał na deskach[8]. Jeden z sędziów przyznał później, że błędnie przyznał punkty za pierwszą rundę - w protokole wpisał 10:7 dla Pacquiao, zamiast 10:6. Gdyby się nie pomylił, Filipińczyk wygrałby pojedynek na punkty[9]. Jeszcze w tym samym roku pokonał w czwartej rundzie Fashsana 3K Battery